عارفان بزرگ ، نسبت به آنچه بر دل وارد میشود و آنچه بر ذهن ها القا میگردد، مراقبت داشتند و یکی از عوامل رسیدن به رشد روحی  ومعنوی را ” نگهبانی دل"دانسته اند و تعبیرشان این بوده که ما بواب قلب ودربان دلمان بوده ایم که به اینجا رسیده ایم. 

کیست که به صفای باطن خویش علاقه داشته باشد اما نسبت به ” واردات قلبی ” بی توجه باشد؟